Gartz, J., & Wiedemann, G. (2015). Discovery of a new caerulescent Psilocybe mushroom in Germany: Psilocybe germanica sp. nov. Drug testing and analysis, 7(9), 853-857. http://dx.doi.org/10.1002/dta.1795
Link to full text
The first LSD study on human subjects of the new era of psychedelic research was conducted in Switzerland by psychiatrist and psychotherapist Peter Gasser. This study, which was sponsored by MAPS, has yielded promising results in the treatment of end-of-life anxiety in patients facing a life-threatening disease. In this interview, Dr. Gasser reflects on the methodology and findings of the study and on future perspectives.
Could you briefly describe your career, and what led you to pursue psychedelic research?
When I was training to be a psychiatrist and psychotherapist, at the end of the 1980s, I got in contact with psychedelic drugs for the first time. At the time, there were five therapists in Switzerland who were allowed to work with MDMA and LSD, and I first underwent treatment, and then followed training in psycholytic therapy. That’s how I learned that psychedelics can be of great help, not only to myself, but also to patients. In 1992, I became a member of the Swiss Medical Society for Psycholytic Therapy, and in 1996 I became the chairman of this society – I still am to this day. With the society, we tried several times to get permission to set up research projects with psychedelics. In 2000, we sought permission to treat depressed patients with psilocybin, but this project was not approved by the ethical committee, so we had to drop it. In 2004, one of our members received approval to use MDMA to treat patients with PTSD. And in 2007, I got approval to use LSD to treat patients with cancer or other life-threatening diseases who struggled with end-of-life anxiety. This study went on from 2007 until 2011, and we’re still publishing our findings.
How did you become interested in the treatment of end-of-life anxiety?
In 2006, we had a conference in Switzerland for Albert Hofmann’s 100th birthday. At the end of this conference, we sent an open letter to several governments in Europe to urge them to allow scientific research with LSD again. The Swiss ministry of health actually responded with a letter, saying that if the ethical and scientific requirements were met, they would grant permission for such a study. So we wondered what kind of study we could do, and we learned that in the 1960s, studies had taken place involving the treatment of end-of-life anxiety in cancer patients using LSD, with very good results. Stanislav Grof, for instance, published on this topic. So we figured we could take up the research where it had been left. On the other hand, we thought patients with life-threatening diseases really need a fairly quick approach for the problems they face. They don’t have time for long psychotherapeutic processes, and I think LSD is a good tool to quickly enter the core issues that emerge in the psychotherapeutic process.
You refer to previous studies, like Grof’s, and in one of your articles you state that “the present LSD study was designed to evaluate previous findings applying current research methodology.” What exactly is the difference in methodology as compared to previous studies?
Today, in the eyes of authorities, this is a drug study, although I personally consider this to be a psychotherapeutic study. Therefore we had to have a double-blind, placebo-controlled, randomized study design. In the 1960s, this was not the gold standard for this kind of research. So we had to go by today’s procedures that allow a scientific evaluation of the drug.
Regarding methodology, there’s a distinction in the article between the psycholytic and the psychedelic approach. Is it right to state you chose to remain somewhere in between, but leaning slightly more toward the psychedelic method? In other words, you use the psychedelic approach but with a slightly smaller LSD dose?
Personally, I don’t really like this distinction between psycholytic and psychedelic, which seems to be of historical rather than methodological relevance. What is important to me is the fact that there is a psychotherapeutic process. We have regular, verbal psychotherapeutic sessions with the patients, and we integrate the psychedelic experiences into that process. The dosage we gave was moderate, 200 µg, which in a way is indeed somewhere in between psychedelic and psycholytic when you look at these respective procedures in the 1960s. But I think the important point is to insert these sessions in the psychotherapeutic process, to prepare the patients for them, and then afterwards to help them integrate the LSD experiences. Psychedelic therapy in the 1960s was more about giving high doses of the drug and just assuming that the peak experiences they provided the patients with would initiate change by themselves. I think the psychotherapy is necessary for the experience to be integrated, but I wouldn’t say that makes our approach “psycholytic”. It’s more something in between, and maybe we should invent a new term, it’s more along the lines of “therapy with psychoactive drugs”, something like that.
Can you describe the setting you provided for your patients?
We tried to provide a somewhat meditative setting, with just the patient and two therapists: me and a female colleague. There were no eyeshades or headphones, but we did play music, with silence in between, near half the time. The silence allowed the inner process to develop, while the music was there at times to guide it. The patients could have their eyes open or closed, as they preferred. We mostly discouraged long discussions. We were available for the patients and they could talk to us, but we suggested leaving most of the talking for the next day: talking is slow, and the inner process is quite fast. Only one patient preferred to wear eyeshades for some time, otherwise patients would alternate between eyes open and eyes closed. The sessions took place in my office, and the session room was arranged quite comfortably with candles, flowers, and blinds to dim the daylight. So the setting was not medicalized, but there was a hospital only five minutes away in case of emergency.
Were you satisfied with the approach you took, or do you think there is room for improvement or further experimenting with different approaches?
Personally, I would like to have group settings, which I think are more efficient than individual treatment sessions. This allows for a group process, i.e. interaction with other people in the latter part of the session, and there’s also a kind of group energy that is different from the individual setting. We would like to do that in the future. Also, several patients indicated they would have liked to have more LSD sessions, and I agree with them. The fact that we only had two had to do with study reasons, but it would be better to have more.
In the article, you mention the high rate of strong emotional experiences in patients, and you suggest this to be the most efficient therapeutic trigger in the study.
Yes, we used a peak experience questionnaire, which revealed that some of the patients really had mystical experiences – but most of them didn’t, although they were very satisfied with their sessions and felt they benefited from them. So we wondered what the therapeutic principle of this therapy may be, and I would say it has to do with emotional opening and broadening of the viewpoint, seeing the whole of existence in a broader context, not only in a cognitive, but also in an emotional sense. Sometimes we had to go through difficult emotional processes, anxiety, despair, things like that. But I think it can be of great help to go through this kind of difficult emotions in a safe and supportive setting. In that sense, I would rather put the emphasis on the emotional processes than on the idea that it is necessary to have a mystical experience. Which is fine if it comes, of course, it’s really helpful and precious for people who have them, but I don’t think it’s required for the therapy to yield benefits.
How do you qualify the difference between emotional peak experiences and full-blown mystical experiences?
The elements of a mystical experience are precisely defined in the state-of-consciousness questionnaire. If one has a score of more than 60% on all of these elements, an experience is labeled mystical. But aside from that, I think a mystical experience is a feeling of great unity with oneself, with the people around you, with the whole of existence and creation. It’s an experience of unity that’s not tied to any religion. Not all of the patients had experiences like that. Strong or peak emotional experiences are more related to the person, to their history, personality and individual life situation.
Do you think it’s important to determine the biological mechanisms of action, or is this secondary to you?
I’m not a researcher – I’m a therapist – so for me this is secondary. The most important thing for me is to see to it that it works, and the question about why it works and what happens exactly in the brain comes second. I think you can do the therapy without knowing what happens in terms of neurotransmitters, for instance. But of course, on a scientific level, this is interesting in its own right.
The outcome of your study seems to be very promising: all of the patients experienced a definite improvement. Could you describe how the LSD experiences affected the patients?
They were more relaxed, in a sense. Even though their life was threatened by a disease in a relatively short term, they said they felt more relaxed. This is not just a superficial sense of relief, like the release of muscular tension. It’s on a more existential level. They felt it really broadened their mind, and that’s what they really appreciated about this therapy. Many of them said they learned to decide what really matters, what’s really important to them for the time that remains, and what they want and don’t want to do with this limited time that’s left for them.
The article also states that the results of your study are “flatter” than those of past research in the same area, which have shown “dramatic” improvement in about 1/3 of the patients, “moderate improvement” in another 1/3, and no improvement at all in the remaining 1/3. In your study, all patients experienced a significant and lasting improvement. How do you explain this difference?
First of all, the results we obtained with only 12 patients cannot be generalized, our sample was too small for that. So maybe our findings are not significant. Maybe the fact that no-one had dramatic improvements, but on the other hand none of the patients dismissed the therapy as having no effect at all, was just a chance event. On the other hand, I think what we do is closer to standard psychotherapy than to classic psychedelic therapy, where patients take a higher dosage and the experience is more dramatic, but the result maybe isn’t as long-lasting. With the moderate dosages we administer, the experience may not be as dramatic, but hopefully the effects are more sustainable. I think we’re not seeking dramatic changes as much as past researchers were, but rather sustained changes.
Another remarkable outcome was the lowered score for trait anxiety, which was sustained in the long term. Does this mean these people have experienced a stable change toward a less anxious personality?
Yes, this seems to be the case, because when we made a long-term evaluation of our results, we also reran the anxiety questionnaire, and we still had the same results as just after the LSD sessions. So we can say that in general the patients were less anxious, not only regarding state anxiety, which is more dependent on one’s present situation, but also regarding trait anxiety, which has to do with personality structure. This is extraordinary, in the sense that we only had two LSD sessions with each patient, and nevertheless there seems to be a deep change in attitude in the patients.
This finding is interesting in that it implies that this kind of treatment could potentially benefit a broader population, not just patients with life-threatening diseases.
Yes, of course, I agree. We have chosen this population because, as I said, the research had already been done, and we had to choose a specific population in order to carry out the research. But I think there are a lot of people who could benefit from this kind of therapy outside of this specific group of patients. Also, this is not only about anxiety. We measured anxiety because it’s easy to measure, but this therapy impacts the whole personality.
You mentioned past research by Stanislav Grof, who has developed one of the few models of the psychedelic experience, with a strong emphasis on perinatal experiences, which he also used in his work with terminally ill patients. Were you interested in testing this model in your study?
No, we didn’t verify this, for several reasons. I think it’s an interesting model, but it’s also kind of a hypothesis. It’s Grof’s system, his way of looking at what happens, and I think one can look at what happens under other premises. We do not put that much emphasis on verifying theories, this is not our aim. Also, Grof’s theory doesn’t fit my personal therapeutic background very well, which is less psychoanalytical.
In a previous interview, Matthew Johnson from Johns Hopkins University told us that end-of-life anxiety would be the first indication for which psychedelic treatment would become available as a legal option. He suggested this might happen in as little as ten years in the US. Do you share his optimism?
No. I think at the moment we live in a great era for psychedelic research, because there’s a lot going on worldwide, or at least in several countries in the world. It’s really my hope that we are at the edge of a true restart of psychedelic research. Nevertheless, this is not a mainstream process. I mean, at the moment, we’re lucky that we can go on, but there are obstacles to be overcome to establish these therapies. For instance, there’s no perspective that LSD could become a prescription drug. Maybe, in the best case, I think LSD could move from Schedule I to Schedule II or III, which means one can obtain exceptions for treatment under certain circumstances. But then it would still be available only for exceptional cases. To become a standard treatment, you should have a real option to treat people regularly with LSD, outside of scientific research premises. And to go the whole way from research to treatment, without having to register the drug, is quite a tricky thing. So I’m not sure Matthew Johnson is right, but if he is, and I’m wrong, I would really be happy. With MDMA it’s a bit different. MAPS is really working to make MDMA a prescription drug. And maybe in 10 years, PTSD could be treated with MDMA as a regular treatment. But I think with psychedelic drugs like psilocybin or LSD this will not be the case.
Your study was the first study on LSD in human subjects after decades. How do you explain the fact that, although LSD is a ‘classic’ psychedelic, it took this long to see it come back to the forefront of this second wave of psychedelic research?
I think that’s because LSD has by far the most difficult reputation. LSD is really “the hippie drug”, the drug of the counterculture. This reputation is definitely a big obstacle for LSD to become a medicine again. There’s a whole lot of prejudice against LSD, and I think that’s the main reason. The second reason is the duration of its action. LSD is quite long-acting, which means that if you want to work with it, it takes a lot of human resources. You have to be prepared to work one full day with a single patient, which makes it more difficult to work with than MDMA or psilocybin.
Switzerland seems to be very productive in psychedelic research in Europe. How do you explain this?
I think Switzerland has a certain tradition of research, on drugs and addiction in particular. As you may know, in the 1990s, it was one of the first countries to give heroin to addicts, and I think in this context it’s easier to get permission for drug research. Also, Switzerland is a small country, where personal contact is easier and more important. And finally, regarding my own LSD research, I would say luck also came into play. We were the right people in the right place at the right moment. If the ethical committee had denied us permission for this study, their answer would have been final, you can’t just make another attempt and hope for success. So I think I applied exactly at the right time.
Could it also have something to do with Albert Hofmann’s legacy? The first new LSD research took place in Switzerland, the country where it was discovered…
Maybe this is a factor too. Albert Hofmann always had a good reputation in Switzerland, he was a well-known and highly regarded researcher. But I don’t think this was a decisive element in the approval of the study.
Do you have any plans for future psychedelic studies you would like to carry out?
At the moment I have no plans for psychedelic studies, because I work in a private practice, I’m not a university researcher. I would like to do some research again, but only with a link to an academic institution and research team. In the eight years since I did my study, it’s become increasingly difficult to start new psychedelic research, because the restrictions on human research in general are on the rise, so for people like me working in an office, there’s almost no chance of doing research. Therefore I would need some link to a university. I do have some connections, but there is no specific project in the planning. And there’s also the question of financing.
If you had absolute freedom, what kind of research would you like to do with psychedelics?
That’s a good question. I’d love to have that kind of freedom! I would do two things. I would start a researchers’ training group, to train young academics who are interested in this work, so that they could learn how to conduct psychedelic therapy, and we’d have the next generation of psychedelic therapists who would be trained, who would be experienced in a legal context, who could talk about it. And second, I would carry on this end-of-life research. The study I did was only a pilot study with 12 patients. I’d like to do the same with 30 or 50 people, in group settings, just to show statistically significant results can be obtained that prove the efficacy of this method. These are my two dreams.
Het eerste LSD-onderzoek met menselijke proefpersonen van het nieuwe tijdperk van psychedelisch onderzoek werd uitgevoerd in Zwitserland door psychiater en psychotherapeut Peter Gasser. Zijn onderzoek, dat werd gesponsord door MAPS, heeft veelbelovende resultaten opgeleverd voor de behandeling van angst bij terminale patiënten. In dit interview reflecteert dr. Gasser op de methodologie en resultaten van het onderzoek en over toekomstperspectieven.
Kunt u kort uw carrière beschrijven, en wat u heeft gedreven om psychedelisch onderzoek te doen?
Toen ik aan het eind van de jaren ’80 werd opgeleid tot psychiater en psychotherapeut kwam ik voor het eerst met psychedelische drugs in aanraking. Op dat moment waren er in Zwitserland vijf therapeuten die de toestemming hadden om te werken met MDMA en LSD, en ik onderging eerst een behandeling en liet me vervolgens opleiden tot psycholytisch therapeut. Op die manier kwam ik erachter dat psychedelica erg nuttig kunnen zijn, niet alleen voor mijzelf, maar ook voor de patiënten. In 1992 werd ik lid van de Zwitserse Artsenvereniging voor Psycholytische Therapie, en in 1996 werd ik voorzitter van deze vereniging – dat ben ik vandaag de dag nog steeds. Met de vereniging hebben we een aantal keren geprobeerd om toestemming te krijgen om onderzoeksprojecten met psychedelica op te zetten. In 2000 probeerden we toestemming te krijgen om depressieve patiënten met psilocybine te behandelen, maar dit project werd niet goedgekeurd door de ethische commissie, dus moesten we het laten varen. In 2004 kreeg een van onze leden toestemming om MDMA te gebruiken om PTSS-patiënten te behandelen. En in 2007 kreeg ik toestemming om LSD te gebruiken om patiënten te behandelen die leden aan kanker of andere terminale ziektes en worstelden met angst en/of depressie. Dit onderzoek vond plaats tussen 2007 en 2011, en we zijn nog steeds onze resultaten aan het publiceren.
Hoe bent u geïnteresseerd geraakt in de behandeling van angst bij levensbedreigende ziektes?
In 2006 hielden we in Zwitserland een conferentie naar aanleiding van de 100e verjaardag van Albert Hofmann. Aan het eind van deze conferentie hebben we een open brief naar een aantal overheden in Europa gestuurd met een dringend verzoek om wetenschappelijk onderzoek met LSD weer toe te staan. Het Zwitserse ministerie van volksgezondheid heeft daadwerkelijk met een brief gereageerd, waarin stond dat als aan de ethische en wetenschappelijke voorwaarden werd voldaan, zij toestemming voor zo’n studie zouden geven. Dus we vroegen ons af wat voor onderzoek we zouden kunnen doen, en kwamen erachter dat er in de jaren ’60 onderzoek had plaatsgevonden naar LSD voor de behandeling van angst bij kankerpatiënten, met erg goede resultaten. Stanislav Grof, bijvoorbeeld, heeft over dit onderwerp gepubliceerd. Dus we dachten dat we dit onderzoek weer konden oppikken waar het gestopt was. Aan de andere kant vonden we dat patiënten met levensbedreigende aandoeningen echt een vrij snelle benadering nodig hadden voor hun probleem. Ze hebben geen tijd voor lange psychotherapeutische processen, en ik denk dat LSD een goed instrument is om snel uit te monden bij de kernvragen die in het psychotherapeutisch proces naar boven komen.
U verwijst naar voorgaande onderzoeken, zoals die van Grof, en in een van uw artikelen stelt u dat “het huidige LSD-onderzoek ontworpen werd om voorgaande bevindingen te evalueren aan de hand van recente onderzoeksmethodologie.” Wat is precies het verschil in methodologie vergeleken met vorige onderzoeken?
In de ogen van de overheid is dit een drugsonderzoek, maar persoonlijk zie ik het als een psychotherapeutisch onderzoek. Daarom moesten we een dubbelblind, placebo gecontroleerd, gerandomiseerd onderzoeksontwerp hebben. In de jaren ’60 was dit niet de gouden standaard voor dit soort onderzoek. Dus we moesten hedendaagse procedures volgen die het mogelijk maken om de drug wetenschappelijk te evalueren.
Kijkend naar de methodologie wordt er in het artikel een onderscheid gemaakt tussen de psycholytische en de psychedelische benadering. Klopt het om te stellen dat u ervoor koos om ergens tussen beide te blijven, maar meer neigt naar de psychedelische methode? Met andere woorden: u gebruikt de psychedelische benadering maar gebruikt een iets kleinere dosis LSD?
Ik hou persoonlijk niet zo van dit onderscheid tussen psycholytisch en psychedelisch, wat meer een historisch dan methodologisch relevant onderscheid is. Voor mij is het belangrijk dat er een psychotherapeutisch proces gaande is. We hebben normale, verbale psychotherapeutische sessies met de patiënten, en we integreren de psychedelische ervaringen in dat proces. De dosering die we gaven was gematigd, 200 µg, wat op een bepaalde manier inderdaad tussen psychedelisch en psycholytisch in ligt als je kijkt naar dergelijke procedures in de jaren ’60. Maar ik denk dat het belangrijkste punt is om deze sessies aan het psychotherapeutische proces toe te voegen, om de patiënten erop voor te bereiden en ze achteraf hulp te bieden om de LSD-ervaringen te integreren. Psychedelische therapie in de 60er jaren ging meer om het toedienen van hoge doseringen van de drug en er maar van uit gaan dat de piekervaringen die dit bij de patiënten opleverde ervoor zorgden dat de verandering vanzelf optrad. Ik denk dat psychotherapie noodzakelijk is voor de integratie van de ervaring, maar ik zou niet zeggen dat onze aanpak daardoor “psycholytisch” is. Het hangt meer tussen beide in, en misschien moeten we een nieuwe term bedenken, iets meer in de trend van “therapie met psychoactieve drugs”, of iets in die geest.
Kunt u de omgeving beschrijven die u voor de patiënten had opgezet?
We probeerden te zorgen voor een ietwat meditatieve setting, waar slechts de patiënt en twee therapeuten, een vrouwelijke collega en ikzelf, aanwezig waren. Er waren geen slaapmaskers of koptelefoons, maar we draaiden wel muziek, afgewisseld met stilte, voor ongeveer de helft van de tijd. De stilte stond het innerlijke proces toe om zich te ontwikkelen, terwijl de muziek er soms was om dit te begeleiden. De patiënten konden zelf bepalen of ze hun ogen open hielden of wilden sluiten. We ontmoedigden meestal lange discussies. We waren beschikbaar voor de patiënten en ze konden met ons praten, maar we stelden voor om het meeste praten te bewaren voor de volgende dag: praten gaat traag en het innerlijke proces voltrekt zich vrij snel. Slechts één patiënt prefereerde het om het oogmasker een tijdje op te houden, de rest van de patiënten wisselde af tussen open en gesloten ogen. De sessies vonden plaats op mijn kantoor, en de sessieruimte was comfortabel ingericht met kaarsen, bloemen en gordijnen om het daglicht te dimmen. Dus de setting was niet gemedicaliseerd, maar er was vijf minuten verderop een ziekenhuis in geval van nood.
Was u tevreden met de gekozen aanpak, of denkt u dat er ruimte is voor verbetering of verdere experimenten met andere benaderingen?
Persoonlijk zou ik graag behandelen in groepsverband, omdat ik denk dat groepsessies efficiënter zijn dan individuele behandelsessies. Dit biedt de mogelijkheid voor een groepsproces, voor interactie met anderen in het laatste gedeelte van de sessie, en er is ook een soort groepsenergie die anders is dan in een individuele setting. Dat zouden we in de toekomst graag doen. Ook hebben een aantal patiënten aangegeven dat ze meer LSD-sessies hadden gewild, en ik ben het met ze eens. Het feit dat we er slechts twee hadden had te maken met onderzoeksredenen, maar het zou beter zijn om er meer te hebben.
In het artikel heeft u het over het hoge aantal hevige emotionele ervaringen bij patiënten, en u suggereert dat dit de meest efficiënte therapeutische trigger in het onderzoek is.
Ja, we hebben een piekervaring vragenlijst gebruikt, welke liet zien dat sommigen van de patiënten echt mystieke ervaringen hadden – maar de meesten van hen hadden deze niet, ook al waren ze erg tevreden met hun sessies en hadden ze het gevoel dat het een positief effect heeft gehad. Dus we vroegen ons af wat het therapeutische principe van deze therapie zou kunnen zijn, en ik zou zeggen dat het iets te maken heeft met emotionele opening en het verbreden van de visie, om het geheel van het bestaan in een bredere context te zien, niet alleen op cognitief, maar ook op emotioneel gebied. Soms moesten we moeilijke emotionele processen doorlopen, zoals angst en wanhoop en dergelijke. Maar ik denk dat het van grote hulp kan zijn om dit soort moeilijke emoties te doorlopen in een veilige en ondersteunende omgeving. In die zin zou ik liever de nadruk op het emotionele proces leggen dan op het idee dat het noodzakelijk is om een mystieke ervaring te hebben. Mocht die plaatsvinden, dan is dat natuurlijk prima, het is erg nuttig en dierbaar voor diegenen die ze ervaren, maar ik denk niet dat het noodzakelijk is om vooruitgang te boeken in de therapie.
Hoe omschrijft u het verschil tussen emotionele piekervaringen en volledige mystieke ervaringen?
De elementen van een mystieke ervaring zijn precies gedefinieerd in de vragenlijst over bewustzijnsstaat. Als iemand een score van meer dan 60% heeft voor alle elementen, wordt de ervaring mystiek genoemd. Maar los daarvan denk ik dat een mystieke ervaring een gevoel van grote eenheid is met jezelf, met de mensen om je heen en met alles wat er bestaat en het heelal. Het is een ervaring van eenheid die niet is gebonden aan een religie. Niet alle patiënten hadden dat soort ervaringen. Sterke of piek emotionele ervaringen zijn meer afhankelijk van de persoon, haar geschiedenis, persoonlijkheid en individuele levenssituatie.
Denkt u dat het belangrijk is om de biologische mechanismen te achterhalen, of is dit van secundair belang voor u?
Ik ben geen onderzoeker – ik ben een therapeut – dus dat is secundair voor mij. Voor mij is het ’t meest belangrijk om te zien dat het werkt, en de vraag naar waarom het werkt en wat er precies in de hersenen gebeurt komt op de tweede plaats. Ik denk dat je de therapie kan doen zonder te weten wat er gebeurt in termen van bijvoorbeeld neurotransmitters. Maar het is op wetenschappelijk niveau natuurlijk op zichzelf heel interessant.
Het resultaat van uw onderzoek lijkt veelbelovend te zijn: alle patiënten hebben een duidelijke verbetering ervaren. Kunt u beschrijven op wat voor manier de LSD-ervaring invloed heeft gehad op de patiënten?
Ze waren in zekere zin meer ontspannen. Hoewel hun leven op een relatief korte termijn werd bedreigd door een ziekte, zeiden ze dat ze zich meer relaxed voelden. Dit is niet slechts een oppervlakkig gevoel van opluchting, zoals het ontspannen van gespannen spieren. Het bevindt zich op een meer existentieel niveau. Ze voelden dat het echt hun geest had verruimd, en dat is wat ze echt waardeerden aan deze therapie. Veel van hen zeiden dat ze leerden bepalen wat er echt toe deed, wat echt belangrijk voor hen is gedurende de tijd die ze nog hebben, en wat ze wilden en niet wilden doen met deze beperkte hoeveelheid tijd.
Het artikel stelt ook dat de resultaten van uw studie “vlakker” zijn dan die uit voorgaand onderzoek op hetzelfde gebied, wat “drastische” verbetering opleverde bij ongeveer 1/3e van de patiënten, “gematigde verbetering” bij nog eens 1/3e, en totaal geen verbetering bij het resterende 1/3e. In uw studie hebben alle patiënten een significante en blijvende verbetering ervaren. Hoe verklaart u dit verschil?
Ten eerste, de resultaten die we hebben verkregen met slechts 12 patiënten kunnen niet gegeneraliseerd worden, daar was onze sample te klein voor. Dus misschien zijn onze bevindingen niet significant. Misschien was het feit dat niemand drastische verbeteringen had, maar ook niemand de therapie afdeed als ineffectief, slechts een kwestie van toeval. Aan de andere kant denk ik dat wat we doen dichter ligt bij standaard psychotherapie dan bij klassieke psychedelische therapie, waar patiënten een hogere dosering nemen en de ervaring heftiger is, maar waar het resultaat misschien niet zo langdurig is. Met de gematigde doseringen die wij toedienen is de ervaring misschien niet zo dramatisch maar zijn de effecten duurzamer. Ik denk dat we niet op zoek zijn naar heftige veranderingen zoals de voorgaande onderzoekers, maar meer naar duurzame veranderingen.
Een ander opmerkelijk resultaat was de verlaagde score voor angst als karaktertrek, welke op de lange termijn was gebleven. Betekent dit dat deze mensen een stabiele verandering richting een minder angstige persoonlijkheid hebben ervaren?
Ja, dit lijkt het geval te zijn. Toen we een lange termijn evaluatie van onze resultaten maakten, herhaalden we ook de vragenlijst over angst, en hadden we nog steeds dezelfde resultaten als vlak na de LSD-sessies. Dus we kunnen zeggen dat de patiënten over het algemeen minder angstig waren, niet alleen ten opzichte van angst als gemoedstoestand, wat meer afhankelijk is van iemands huidige situatie, maar ook ten opzichte van angstdispositie, wat te maken heeft met de structuur van persoonlijkheid. Dit is uitzonderlijk, in de zin dat we slechts twee LSD-sessies met iedere patiënt hadden uitgevoerd, en er alsnog een grote verandering is voltrokken in de houding van de patiënten.
Dit resultaat is interessant omdat het impliceert dat dit soort behandelingen potentieel een grotere populatie zou kunnen helpen, niet slechts patiënten met levensbedreigende ziektes.
Ja, natuurlijk, daar ben ik het mee eens. We hebben deze populatie gekozen omdat, zoals ik al zei, het onderzoek al eerder gedaan was, en we een specifieke groep moesten kiezen om het onderzoek uit te kunnen voeren. Maar ik denk dat er veel mensen zijn die baat zouden kunnen hebben bij dit soort therapie buiten een specifieke groep patiënten. Ook gaat dit niet alleen om angst. We hebben angst gemeten omdat het makkelijk te meten is, maar deze therapie heeft invloed op de gehele persoonlijkheid.
U had het over vorig onderzoek door Stanislav Grof, die een van de weinige modellen van de psychedelische ervaring heeft ontwikkeld, met een sterke nadruk op perinatale ervaringen, dat hij ook heeft gebruikt in zijn werk met terminale patiënten. Was u geïnteresseerd in het testen van dit model voor uw onderzoek?
Nee, we hebben dit niet geverifieerd, om meerdere redenen. Ik denk dat het een interessant model is, maar het is ook een soort hypothese. Het is Grof zijn systeem, zijn manier van kijken naar wat er gebeurt, en ik denk dat men kan kijken naar wat er gebeurt met een ander uitgangspunt. We leggen niet zoveel nadruk op het verifiëren van theorieën, dat is niet ons doel. Ook past Grofs theorie niet zo goed binnen mijn persoonlijke therapeutische achtergrond, die minder psychoanalytisch is.
In een vorig interview vertelde Matthew Johnson van de Johns Hopkins University ons dat angst bij terminale patiënten een van de eerste toepassingen zou kunnen zijn waarvoor een behandeling met psychedelica legaal beschikbaar zou worden. Hij suggereerde dat dit binnen slechts een tiental jaar in de VS zou kunnen gebeuren. Deelt u dit optimisme?
Nee. Ik denk dat we op dit moment in een geweldig tijdperk voor psychedelisch onderzoek leven, omdat er veel gaande is over de hele wereld, of tenminste in een aantal landen. Het is mijn hoop dat we op de rand staan van een echte herstart van psychedelisch onderzoek. Desalniettemin is dit geen mainstream proces. Ik bedoel, we zijn op dit moment blij dat we verder kunnen, maar er zijn nog obstakels te overwinnen om deze therapieën tot gemeengoed te maken. Er is bijvoorbeeld geen toekomstperspectief voor LSD als voorgeschreven medicijn. In het beste scenario zou LSD misschien van Schedule I naar Schedule II of III verplaatst kunnen worden, wat betekent dat iemand een uitzondering kan krijgen voor behandeling onder bepaalde voorwaarden. Maar dan zou het slechts beschikbaar zijn voor uitzonderlijke gevallen. Om er een standaardbehandeling van te maken, zou je een reële mogelijkheid moeten hebben om mensen met LSD te behandelen, buiten wetenschappelijke onderzoeksvoorwaarden om. En de hele weg van onderzoek naar behandeling af gaan, zodat je de drug niet meer hoeft te registeren, is best lastig. Dus ik weet niet of Matthew Johnson gelijk heeft, maar als het zo is, en ik het mis heb, zou ik erg gelukkig zijn. Met MDMA ligt het iets anders. MAPS is echt bezig om MDMA tot voorgeschreven medicijn te maken. En misschien zou binnen tien jaar PTSS regulier behandeld kunnen worden met MDMA. Maar ik denk dat dit niet het geval zal zijn met psychedelische drugs als psilocybine of LSD.
Uw studie was het eerste LSD-onderzoek met menselijke proefpersonen in decennia. Hoe verklaart u het feit dat, hoewel LSD een ‘klassiek’ psychedelicum is, het zo lang duurde voordat het terug een vooraanstaand middel werd in deze tweede golf van psychedelisch onderzoek?
Ik denk dat het voornamelijk komt omdat LSD bij verre de moeilijkste reputatie heeft. LSD is echt “de hippiedrug”, de drug van de tegencultuur. Deze reputatie is echt een groot obstakel dat LSD ervan weerhoudt om weer een medicijn te worden. Er zijn heel veel vooroordelen tegen LSD, en ik denk dat dat de belangrijkste reden is. De tweede reden is de duur van de ervaring. LSD duurt vrij lang, wat betekent dat het veel menselijke middelen vergt om ermee te werken. Je moet bereid zijn om een volle dag met een enkele patiënt te werken, wat het moeilijker maakt om ermee te werken dan met MDMA of psilocybine.
Zwitserland lijkt erg productief binnen het psychedelische onderzoek in Europa. Hoe verklaart u dit?
Ik denk dat Zwitserland een zekere onderzoekstraditie heeft, met name op het gebied van drugs en verslaving. Zoals u misschien weet was het in de jaren ’90 een van de eerste landen die heroïne gaven aan verslaafden, en ik denk dat het binnen deze context makkelijker is om toestemming te krijgen voor drugsonderzoek. Ook is Zwitserland een klein land, waar persoonlijk contact makkelijker en belangrijker is. En tot slot, met oog op mijn eigen LSD-onderzoek, zou ik kunnen zeggen dat geluk een belangrijke factor is. We waren de juiste mensen op de juiste plek op het juiste moment. Als de ethische commissie ons geen toestemming had gegeven voor dit onderzoek, was hun oordeel definitief geweest, je kan niet zomaar nog een poging wagen en op succes hopen. Dus ik denk dat ik op precies het juiste moment een aanvraag heb gedaan.
Zou het ook iets te maken kunnen hebben met de nalatenschap van Albert Hofmann? Het eerste nieuwe onderzoek naar LSD vond plaats in Zwitserland, het land waar het werd ontdekt…
Misschien is dat ook een factor. Albert Hofmann heeft altijd een goede reputatie gehad in Zwitserland, hij was erg bekend en een onderzoeker met hoog aanzien. Maar ik denk niet dat dit een doorslaggevende reden was in de goedkeuring van het onderzoek.
Heeft u nog plannen voor toekomstig psychedelisch onderzoek dat u zou willen uitvoeren?
Om het moment heb ik geen plan voor psychedelisch onderzoek, omdat ik in een privékliniek werk en geen onderzoeker ben aan een universiteit. Ik zou graag weer onderzoek doen, maar alleen met een lijn naar een academische institutie en een onderzoeksteam. In de acht jaar dat ik mijn onderzoek deed, is het steeds moeilijker geworden om nieuw psychedelisch onderzoek te beginnen, omdat de beperkingen op onderzoek op mensen over het algemeen toenemen, dus voor mensen zoals ik die op een praktijk werken, is er bijna geen kans om onderzoek te doen. Daarvoor zou ik een band met een universiteit moeten hebben. Ik heb wel wat connecties, maar er staat geen specifiek project op de planning. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de financiering.
Als u absolute vrijheid zou hebben, wat voor soort psychedelisch onderzoek zou u dan willen doen?
Dat is een goede vraag. Ik zou graag dat soort vrijheid hebben! Ik zou twee dingen doen. Ik zou een traininggroep beginnen voor onderzoekers, om jonge academici op te leiden die zijn geïnteresseerd in dit werk, zodat ze kunnen leren hoe ze psychedelische therapie moeten uitvoeren, en we een volgende generatie van psychedelische therapeuten zouden hebben die getraind zouden zijn, die op een legale manier ervaring zouden hebben opgedaan, en die erover zouden kunnen praten. Ten tweede zou ik verder gaan met dit onderzoek met terminale patiënten. Mijn onderzoek was slechts een pilotstudie met 12 patiënten. Ik zou graag hetzelfde doen met 30 of 50 mensen, in groepen, alleen om te laten zien dat statistisch significante resultaten verkregen kunnen worden die de efficiëntie van deze methode bewijzen. Dat zijn mijn twee dromen.
Background: Psychedelics induce intense modifications in the sensorium, the sense of “self,” and the experience of reality. Despite advances in our understanding of the molecular and cellular level mechanisms of these drugs, knowledge of their actions on global brain dynamics is still incomplete. Recent imaging studies have found changes in functional coupling between frontal and parietal brain structures, suggesting a modification in information flow between brain regions during acute effects.
Methods: here we assessed the psychedelic-induced changes in directionality of information flow during the acute effects of a psychedelic in humans. We measured modifications in connectivity of brain oscillations using transfer entropy (TE), a non-linear measure of directed functional connectivity based on information theory. Ten healthy male volunteers with prior experience with psychedelics participated in two experimental sessions. They received a placebo or a dose of ayahuasca, a psychedelic preparation containing the serotonergic 5-HT2A agonist N,N-dimethyltryptamine (DMT).
Results: the analysis showed significant changes in the coupling of brain oscillations between anterior and posterior recording sites. TE analysis showed that frontal sources decreased their influence over central, parietal and occipital sites. Conversely, sources in posterior locations increased their influence over signals measured at anterior locations. Exploratory correlations found that anterior-to-posterior TE decreases were correlated with the intensity of subjective effects, while the imbalance between anterior-to-posterior and posterior-to-anterior TE correlated with the degree of incapacitation experienced.
Conclusions: these results suggest that psychedelics induce a temporary disruption of neural hierarchies by reducing top-down control and increasing bottom-up information transfer in the human brain.
Alonso, J. F., Romero, S., Mañanas, M. À., & Riba, J. (2015). Serotonergic psychedelics temporarily modify information transfer in humans. International Journal of Neuropsychopharmacology. http://dx.doi.org/10.1093/ijnp/pyv039
Link to full text
Hallucinogenic substances have been used for millenia. Still, the scientific investigation into the effects and mechanisms of classical hallucinogens in humans has only commenced with the discovery of LSD by Albert Hofmann in 1943. In the 1960’s, there were more than a thousand clinical studies that reported promising therapeutic effects of LSD and psilocybin in psychiatric patients. Only recently, however, the neuropharmacological and neurobiological underpinnings of hallucinogenic drugs have undergone systematic investigations. Despite having different chemical structures, classical hallucinogens produce striking similar subjective and behavioral effects in both animals and humans. Activation of the serotonin 2A (5-HT2A) receptor is a core feature in hallucinogenic pharmacology. Recent neuroimaging studies have begun to elucidate the brain mechanisms underlying hallucinogen-induced changes of thought, perception, and mood. Among the many networks involved in hallucinogen-related states of consciousness, the prefrontal cortex and the limbic regions appear to be especially relevant to the putative antidepressant effects of classical hallucinogens. Furthermore, hallucinogens may foster neuroplastic adaptations within cortico-subcortical brain networks. This appears to be a promising mechanism with regard to future clinical studies into the effects of classical hallucinogens in depression and anxiety.
Kraehenmann, R. (2015). The Effect of Serotonin Receptor Manipulation On Brain Networks and Its Impact On Emotion Regulation. European Psychiatry, 30, 21. http://dx.doi.org/10.1016/S0924-9338(15)30016-X
Link to full text
Cortical 5HT2A receptors are largely expressed in layer 5 pyramidal neurons and appear to play a pivotal role in brain function in that they gate top-down descending inputs to local cortical microcircuits. There is evidence that they may play a role in depression in that the number of these receptors is increased in some people with depression and the augmenting action of atypical antipsychotics in depression is thought to be – at least in part – due to blockade of these receptors. We have explored this possibility by studying the effects of agonists at these receptors – the psychedelic drugs psilocybin and LSD. We found they had profound effects to reduce brain activity particularly in regions that higly express the 5HT2A receptor such as the default mode network [DMN]. As this region is overactive in depression this may explain the improvements in mood that users of psychedelic often report. Based on these findings a study of psilocybin in resistant depression has been funded by the UK MRC and will start in early 2015.
Nutt, D. (2015). 5HT2a Receptors–a New Target for Depression? European Psychiatry, 30, 35. http://dx.doi.org/10.1016/S0924-9338(15)30027-4
Link to full text
Social cognition is a crucial factor influencing development, progress, and treatment of psychiatric disorders. However, social cognition skills are insufficiently targeted by current treatment approaches. In particular, patients suffering from depression show an increased negative reaction to social exclusion and deficits in empathy. The 5HT-1A/2A receptor agonist psilocybin has previously been shown to reduce the neural response to negative emotional stimuli. However, it is not known if this extends to negative social interaction and whether 5HT-1A/2A receptor stimulation induces changes in empathy. Given the clear need for improved treatment of socio-cognitive functioning in psychiatric disorders, it is important to better understand the neuronal and neuromodulatory substrates of social cognition.
In a double-blind, randomized, cross-over design we therefore investigated the neural response to ostracism after the acute administration of psilocybin (0.215mg/kg) and placebo in healthy volunteers using fMRI. Furthermore, we assessed cognitive and emotional empathy using the Multifaceted Empathy Test.
The neural response to social exclusion in the ACC – a brain region associated with ‘social pain”- was reduced after psilocybin administration compared to placebo. Furthermore, emotional empathy was enhanced after treatment with psilocybin while no significant differences were found in cognitive empathy.
These results show that the 5HT-1A/2A receptor subtypes play an important role in the modulation of socio-cognitive functioning and therefore may be relevant for the treatment of social cognition deficits in psychiatric disorders. In particular, they may be important for the normalization of empathy deficits and increased negative reaction to social exclusion in depressed patients.
Preller, K. H., Pokorny, T., Krähenmann, R., Dziobek, I., Stämpfli, P., & Vollenweider, F. X. (2015). The Effect of 5-HT2A/1a Agonist Treatment On Social Cognition, Empathy, and Social Decision-making. European Psychiatry, 30, 22. http://dx.doi.org/10.1016/S0924-9338(15)30017-1
Link to full text
The pharmacological activities and acute toxicity of the psilocin (PC) and dried residues of the crude extracts of psychotropic mushrooms were investigated in mice. The hallucinogenic substances were effectively isolated, by using methanol, from the species of Psilocybe semilanceata and Pholiotina cyanopus, that were collected in the north-east region of Poland. The chemical analysis of these extracts, which was performed by liquid chromatography with mass spectrometry detection (LC-MS), indicated the presence of psilocin and other hallucinogenic substances, including indolealkylamines and their phosphorylated analogues. When the pure psilocin or fungal extracts were used, slight differences in determined LD50 values were observed. However, the application of PC evoked the highest level of toxicity (293.07 mg/kg) compared to the activity of extracts from Ph. cyanopus and P. semilanceata, where the level of LD50 was 316.87 mg/kg and 324.37 mg/kg, respectively. Furthermore, the behavioral test, which considered the head-twitching response (HTR), was used to assess the effects of the studied psychotropic factors on the serotonergic system. Both, the fungal extracts and psilocin evoked characteristic serotoninergic effects depending on the dose administered to mice, acting as an agonist/partial agonist on the serotonergic system. A dose of 200 mg/kg 5-hydroxytryptophan (5-HTP) induced spontaneous head-twitching in mice (100% effect), as a result of the formation of 5-hydroxytryptamine (5-HT) in the brain. Compared to the activity of 5-HTP, the intraperitoneal administration of 1mg/kg of psilocin or hallucinogenic extracts of studied mushrooms (Ph. cyanopus and P. semilanceata) reduced the number of head-twitch responses of about 46% and 30%, respectively. In contrast, the administration of PC exhibited a reduction of about 60% in HTR numbers.
Zhuk, O., Jasicka-Misiak, I., Poliwoda, A., Kazakova, A., Godovan, V. V., Halama, M., & Wieczorek, P. P. (2015). Research on Acute Toxicity and the Behavioral Effects of Methanolic Extract from Psilocybin Mushrooms and Psilocin in Mice. Toxins, 7(4), 1018-1029. http://dx.doi.org/10.3390/toxins7041018
Link to full text
The first study of 3,4-methylenedioxymethamphetamine (MDMA)-assisted therapy for the treatment of social anxiety in autistic adults commenced in the spring of 2014. The search for psychotherapeutic options for autistic individuals is imperative considering the lack of effective conventional treatments for mental health diagnoses that are common in this population. Serious Adverse Events (SAEs) involving the administration of MDMA in clinical trials have been rare and non-life threatening. To date, MDMA has been administered to over 1133 individuals for research purposes without the occurrence of unexpected drug-related SAEs that require expedited reporting per FDA regulations. Now that safety parameters for limited use of MDMA in clinical settings have been established, a case can be made to further develop MDMA-assisted therapeutic interventions that could support autistic adults in increasing social adaptability among the typically developing population. As in the case with classic hallucinogens and other psychedelic drugs, MDMA catalyzes shifts toward openness and introspection that do not require ongoing administration to achieve lasting benefits. This infrequent dosing mitigates adverse event frequency and improves the risk/benefit ratio of MDMA, which may provide a significant advantage over medications that require daily dosing. Consequently, clinicians could employ new treatment models for social anxiety or similar types of distress administering MDMA on one to several occasions within the context of a supportive and integrative psychotherapy protocol.
Danforth, A. L., Struble, C. M., Yazar-Klosinski, B., & Grob, C. S. (2015). MDMA-Assisted Therapy: A New Treatment Paradigm for Autistic Adults with Social Anxiety. Progress in Neuro-Psychopharmacology and Biological Psychiatry. http://dx.doi.org/10.1016/j.pnpbp.2015.03.011
Link to full text
Underground psychedelic-assisted psychotherapy has persisted in Europe despite the banning of the substances LSD and MDMA in the 1960s and 1980s, respectively. This article describes the work of a Zurich-based psychotherapist providing individual and group psycholytic psychotherapy, whose practice persisted for several years before she was arrested in 2009. The article provides commentary on the psychopharmacological, moral, ethical and legal issues of this case and discusses these issues in the context of the growing medical research of psychedelic substances as mainstream treatments for psychiatry.
Sessa, B., & Fischer, F. M. (2015). Underground MDMA-, LSD-and 2-CB-assisted individual and group psychotherapy in Zurich: Outcomes, implications and commentary. Drug Science, Policy and Law, 2, 1-8. https://dx.doi.org/10.1177/2050324515578080
Link to full text
