Artikelen

Een onderzoek naar de psychiatrische en neuropsychologische effecten van ayahuasca, uitgevoerd door de ‘Human Experimental Neuropsychopharmacology’ onderzoeksgroep van het Sant Pau ziekenhuis in Barcelona, in samenwerking met IDEAA en onderzoeksteams uit Spanje en Brazilië, heeft geen bewijs gevonden voor nadelige effecten op de geestelijke gezondheid van mensen die al 15 jaar lang minimaal twee maal per maand ayahuasca drinken.

Het Spaans / Braziliaanse onderzoeksteam, geleid door psycholoog José Carlos Bouso, onderzocht verschillende domeinen van de geestelijke gezondheid in een groep van 127 lange termijn ayahuasca drinkers in een religieuze context. Deze deelnemers werden vergeleken met een controlegroep bestaande uit 115 niet-drinkers. Om de betrouwbaarheid van het onderzoek te bevestigen, zijn de test een jaar later herhaald. Er werden geen persoonlijkheidsstoornissen gevonden onder de ayahuasca-drinkers en – opmerkelijk genoeg had deze groep zelfs lagere scores op psychopathologisch gebied en scoorden ze beter op sommige cognitieve taken dan de controlegroep. Deze resultaten  zijn consistent met eerdere onderzoeken bij kleinere groepen ayahuasca-drinkers. Dit is de eerste studie die een grote groep onderzoekt en de resultaten heeft weten te repliceren. De auteurs geven aan dat de onderzochte groep bestaat uit mensen die al lange tijd ayahuasca drinken, wat duidelijk laat zien dat ze goed kunnen omgaan met de effecten van ayahuasca. Hun aanbeveling is dan ook om toekomstig onderzoek te richten op beginnende gebruikers die stoppen met het gebruik van ayahuasca vanwege psychologische problemen.

José Carlos Bouso is lid van het International Center for Ethnobotanical Education, Research & Service (ICEERS) en geeft een lezing tijdens het door Stichting OPEN georganiseerde Interdisciplinary Conference on Psychedelic Research, waar hij bovenstaand onderzoek zal bespreken.

Het gepubliceerde artikel (zowel het abstract als de volledige tekst) is hier te vinden.

Een artikel in de Volkskrant van vanochtend (13 augustus 2012) laat zien dat er in Nijmegen plannen zijn voor onderzoek naar de effectiviteit van ibogaïne bij de behandeling van verslaving. Alhoewel ibogaïne al sporadisch wordt gebruikt, is er nog nauwelijks wetenschappelijk onderzoek met mensen gedaan.

Een onderzoeksteam, onder meer bestaande uit verslavingsarts Maarten Belgers en psychiater Toon van Oosteren wil – in samenwerking met de Radboud Universiteit in Nijmegen – onderzoeken of ibogaïne onder strikte begeleiding in een medische setting, effectief kan zijn in de behandeling van verslaving. Afgezien van onderzoek in dieren is er nog geen klinisch onderzoek in mensen gedaan.

Toon van Oosteren zegt in de Volkskrant dat ze tien tot vijftien verslaafden een ibogaïnebehandeling willen laten ondergaan. Het team concentreert zich nu eerst op de zoektocht naar ibogaïne die voldoet aan de strenge eisen voor wetenschappelijk onderzoek.

Lees hier het artikel in de Volkskrant.

LSD kan helpen bij de behandeling van alcoholisme, zo blijkt uit een meta-analyse van een Noors onderzoeksteam. Deze studie, gepubliceerd in het Journal of Psychopharmacology, toont aan dat toediening van LSD aan alcoholverslaafde patiënten kan bijdragen aan het succes van een behandeling.

In de meta-analyse werden resultaten van zes gerandomiseerde klinische studies uit de periode 1966-1970 geanalyseerd. In deze studies werd in totaal bij 325 patiënten LSD toegediend, en bij 211 patiënten een placebo. Van de patiënten die LSD kreeg tijdens de behandeling vertoonde 59% een verbetering, vergeleken met 38% bij de patiënten die alleen een placebo kregen. De onderzoekers concluderen op basis van deze resultaten dat er bewijs is voor een positieve bijdrage van LSD bij de behandeling van mensen met een alcoholafhankelijkheid.

In reactie op beweringen die in 2010 werden gedaan door de United Nations International Narcotics Control Board (INCB) ten aanzien van de serieuze gezondheidsrisico’s die het gebruik van Ayahuasca met zich mee zou brengen, heeft psycholoog en ayahuasca onderzoeker Jose Carlos Bouso een document samengesteld met alle betekenisvolle wetenschappelijke onderzoeken naar de korte-, middellange- en lange termijn effecten van ayahuasca. Geen enkele studie ondersteunt de beweringen van de INCB, en in sommige van deze studies worden juist aanwijzingen voor mogelijke therapeutische effecten van ayahuacsa gevonden.

Het document werd samengesteld voor the International Center for Ethnobotanical Education, Research & Service (ICEERS), en kan hier worden gedownload.

Addiction, een van de belangrijkste peer review-tijdschriften over drugsgebruik en -misbruik, heeft op 15 februari de resultaten van een onderzoek gepubliceerd waarin werd gekeken naar het recreationeel gebruik van ecstacy en de mogelijke cognitieve schade – die afwezig blijkt te zijn. Het onderzoek is uniek omdat ecstacygebruikers die weinig tot geen andere drugs gebruiken, vergeleken worden met mensen die geen drugs gebruiken uit dezelfde dansscene.

Jarenlang heeft men aangenomen dat cognitieve vaardigheden zoals het vermogen tot leren en het geheugen beschadigd werden door overmatig ecstacy-gebruik. Vorige onderzoeken maakten echter gebruik van proefpersonen die ook andere drugs gebruikten, waardoor het niet mogelijk was om vast te stellen of de schade werd veroorzaakt door het gebruik van ecstacy of door andere drugs. Dit onderzoek werpt een nieuw licht op het onderwerp.

Diezelfde dag publiceerde O Magazine (ja, het tijdschrift van Oprah) een artikel over het onderzoek van MAPS naar het gebruik van MDMA bij psychotherapie voor mensen die last hebben van PTSS. Sarah, die zelf al twintig jaar last heeft van deze stoornis, beschrijft haar ervaringen met op MDMA gebaseerde therapie voor PTSS. Je kunt het hele artikel hier lezen.

Nieuw onderzoek van onderzoekers aan de Johns Hopkins School of Medicine heeft aangetoond dat de werkzame stof in paddo’s blijvende positieve effecten kan hebben op het welbevinden van mensen.

Het was al langer bekend dat de werkzame stof, psilocybine, bij gebruikers invloedrijke en diepgaande spirituele ervaringen kan veroorzaken. Bij hoge doseringen echter, kan het gebruik ook leiden tot bad trips, gekenmerkt door sterke gevoelens van angst en wanhoop. Het is dus belangrijk om de juiste dosis te vinden, en hier zijn de onderzoekers van Johns Hopkins in geslaagd. Het lukte ze om keer op keer bij vrijwillige proefpersonen mystieke ervaringen op te wekken, met langdurige positieve gevolgen zoals een versterkte persoonlijke groei en het gevoel meer rust te ervaren. Dit zonder nadelige bijwerkingen.

“De hoofdzaak is dat we een optimale dosering hebben gevonden, waarbij de langdurige positieve effecten optimaal zijn, terwijl de kans op het ervaren van angst zoveel mogelijk wordt beperkt,” aldus professor in de gedragsbiologie en hoofdonderzoeker Roland Griffiths.

Aan het onderzoek deden achttien proefpersonen mee, en veertien maanden na het experiment schaarde 94% van hen de psilocybine-ervaring onder de vijf meest betekenisvolle ervaringen uit hun leven; voor 39% van hen stond deze zelfs op de eerste plaats. Belangrijk is ook dat niet enkel de proefpersonen deze positieve effecten ondervonden: ook vrienden, familie en collega’s meldden dat de proefpersonen een vredigere en gelukkigere indruk op hen maakten.

Uiteindelijk willen de onderzoekers graag uitvinden of dit soort psychedelische ervaringen behulpzaam zou kunnen zijn bij bijvoorbeeld kankerpatiënten, en anderen die met grote (stervens-) angst in aanraking komen. Ook wordt tegenwoordig weer onderzoek gedaan naar of dit type ervaringen mensen zou kunnen helpen bij het beëindigen van hun verslaving, en bij de behandeling van depressie en posttraumatische stress.

De proefpersonen namen het middel in een huiskamersetting, zodat ze zich goed op hun gemak konden voelen tijdens het experiment. Dit gebeurde in een ziekenhuis, zodat medische hulp altijd nabij was. Dit laatste bleek echter in geen geval nodig.

De psilocybine-ervaring wordt vaak gekenmerkt door sterke gevoelens van eenheid, met anderen en met het universum, en een sensatie van het overstijgen van begrenzingen zoals ruimte en tijd. Niet zelden heeft deze ervaring een sterke religieuze of spirituele inslag. Achteraf is meestal moeilijk te verwoorden wat men heeft meegemaakt, maar veel van de deelnemers aan Griffiths’ experimenten meldden naderhand dat zij meer begrip hadden gekregen van zichzelf en anderen, en meer mededogen en geduld konden opbrengen. Een proefpersoon meldde dat het zijn huwelijk had verbeterd, met meer begrip over en weer, en minder veroordeling, van de ander zowel als van zichzelf.

Griffiths ontdekte dat het het beste werkt om te beginnen met een lage dosis, en gedurende opeenvolgende experimenten ervaringen geleidelijk omhoog te werken, zodat de proefpersonen ervaring konden opdoen met het middel voordat de ervaring al te ingrijpend werd. Dit in tegenstelling tot veel experimenten in het verleden (met name in de jaren ’60), waarbij vaak direct een hoge dosering werd toegediend.

Het onderzoek werd gepubliceerd in het tijdschrift Psychopharmacology.

Nieuw onderzoek van onderzoekers aan de Johns Hopkins School of Medicine heeft aangetoond dat de werkzame stof in paddo’s blijvende positieve effecten kan hebben op het welbevinden van mensen.

Het was al langer bekend dat de werkzame stof, psilocybine, bij gebruikers invloedrijke en diepgaande spirituele ervaringen kan veroorzaken. Bij hoge doseringen echter, kan het gebruik ook leiden tot bad trips, gekenmerkt door sterke gevoelens van angst en wanhoop. Het is dus belangrijk om de juiste dosis te vinden, en hier zijn de onderzoekers van Johns Hopkins in geslaagd. Het lukte ze om keer op keer bij vrijwillige proefpersonen mystieke ervaringen op te wekken, met langdurige positieve gevolgen zoals een versterkte persoonlijke groei en het gevoel meer rust te ervaren. Dit zonder nadelige bijwerkingen.

“De hoofdzaak is dat we een optimale dosering hebben gevonden, waarbij de langdurige positieve effecten optimaal zijn, terwijl de kans op het ervaren van angst zoveel mogelijk wordt beperkt,” aldus professor in de gedragsbiologie en hoofdonderzoeker Roland Griffiths.

Aan het onderzoek deden achttien proefpersonen mee, en veertien maanden na het experiment schaarde 94% van hen de psilocybine-ervaring onder de vijf meest betekenisvolle ervaringen uit hun leven; voor 39% van hen stond deze zelfs op de eerste plaats. Belangrijk is ook dat niet enkel de proefpersonen deze positieve effecten ondervonden: ook vrienden, familie en collega’s meldden dat de proefpersonen een vredigere en gelukkigere indruk op hen maakten.

Uiteindelijk willen de onderzoekers graag uitvinden of dit soort psychedelische ervaringen behulpzaam zou kunnen zijn bij bijvoorbeeld kankerpatiënten, en anderen die met grote (stervens-) angst in aanraking komen. Ook wordt tegenwoordig weer onderzoek gedaan naar of dit type ervaringen mensen zou kunnen helpen bij het beëindigen van hun verslaving, en bij de behandeling van depressie en posttraumatische stress.

De proefpersonen namen het middel in een huiskamersetting, zodat ze zich goed op hun gemak konden voelen tijdens het experiment. Dit gebeurde in een ziekenhuis, zodat medische hulp altijd nabij was. Dit laatste bleek echter in geen geval nodig.

De psilocybine-ervaring wordt vaak gekenmerkt door sterke gevoelens van eenheid, met anderen en met het universum, en een sensatie van het overstijgen van begrenzingen zoals ruimte en tijd. Niet zelden heeft deze ervaring een sterke religieuze of spirituele inslag. Achteraf is meestal moeilijk te verwoorden wat men heeft meegemaakt, maar veel van de deelnemers aan Griffiths’ experimenten meldden naderhand dat zij meer begrip hadden gekregen van zichzelf en anderen, en meer mededogen en geduld konden opbrengen. Een proefpersoon meldde dat het zijn huwelijk had verbeterd, met meer begrip over en weer, en minder veroordeling, van de ander zowel als van zichzelf.

Griffiths ontdekte dat het het beste werkt om te beginnen met een lage dosis, en gedurende opeenvolgende experimenten ervaringen geleidelijk omhoog te werken, zodat de proefpersonen ervaring konden opdoen met het middel voordat de ervaring al te ingrijpend werd. Dit in tegenstelling tot veel experimenten in het verleden (met name in de jaren ’60), waarbij vaak direct een hoge dosering werd toegediend.

Het onderzoek werd gepubliceerd in het tijdschrift Psychopharmacology.